مطالعات موردی- قسمت اول

الف) قدیمی بودن تجهیزات و فناوری تولید

پالایشگاه تهران از دهه 1970 میلادی فعالیت می‌کند و بسیاری از تجهیزات و فناوری‌های آن از نسل‌های قدیمی‌تر هستند که برای تولید سوخت با استانداردهای جدید، کارآمد نیستند.

علت مشکل: تجهیزات موجود برای فرآیندهای پالایشی مانند هیدروژناسیون، شیرین‌سازی، و گوگردزدایی قابلیت تولید سوخت با میزان بسیار پایین گوگرد، بنزن و سایر آلاینده‌ها را ندارند. این موضوع باعث می‌شود فرآورده‌های تولیدی نتوانند به استانداردهای یورو 5 برسند.

پیامدها: تولید سوخت با کیفیت پایین‌تر منجر به افزایش آلودگی هوا، به‌ویژه در کلان‌شهر تهران، و همچنین عدم تطابق با مقررات بین‌المللی صادرات فرآورده‌های نفتی می‌شود.

ب) کمبود منابع مالی برای نوسازی تجهیزات

ارتقای فناوری‌های پالایشی نیازمند سرمایه‌گذاری سنگین برای خرید تجهیزات جدید و نصب فناوری‌های مدرن است.

علت مشکل: محدودیت‌های مالی ناشی از تحریم‌های بین‌المللی و نوسانات نرخ ارز باعث کاهش توانایی پالایشگاه در تأمین بودجه لازم برای پروژه‌های بهینه‌سازی شده است.

پیامدها: این موضوع باعث شده برخی از پروژه‌های بهینه‌سازی متوقف یا با تأخیر مواجه شوند، که به طور مستقیم بر کیفیت تولید تأثیر می‌گذارد.

ج) محدودیت در تأمین کاتالیست‌های موردنیاز

تولید سوخت یورو 5 نیازمند استفاده از کاتالیست‌های پیشرفته برای فرآیندهای پالایشی مانند گوگردزدایی عمیق (Deep Desulfurization) و شیرین‌سازی است.

علت مشکل: بسیاری از کاتالیست‌های پیشرفته در خارج از کشور تولید می‌شوند و واردات آن‌ها به دلیل تحریم‌ها، هزینه‌های بالا و محدودیت‌های لجستیکی با مشکل روبه‌رو است.

پیامدها: عدم تأمین کاتالیست‌های مورد نیاز باعث کاهش بازدهی فرآیندهای پالایشی و در نتیجه تولید سوخت با کیفیت پایین‌تر می‌شود.

د) پیچیدگی فرآیندهای ارتقای کیفیت

فرآیندهای ارتقای کیفیت سوخت به فناوری‌های پیچیده‌ای نیاز دارد که باید در هماهنگی کامل با تجهیزات موجود عمل کنند.

علت مشکل: نصب و راه‌اندازی تجهیزات جدید در کنار تجهیزات قدیمی نیازمند طراحی دقیق مهندسی و آموزش نیروی انسانی است. این موضوع به دلیل نبود تجربه کافی در مدیریت پروژه‌های مشابه در کشور با مشکلاتی روبه‌رو است.

پیامدها: این عدم هماهنگی ممکن است به کاهش کارایی تجهیزات جدید و افزایش هزینه‌های تعمیر و نگهداری منجر شود.